تأثیر صمغ گیاه حب مقل بر عملکرد، میزان چربی محوطه شکمی، فاکتور های خونی، برخی از باکتری های دستگاه گوارش و ایمنی همورال جوجه های گوشتی

این پژوهش با هدف بررسی تأثیر صمغ گیاه حب مقل بر عملکرد، میزان چربی بطنی، فاکتورهای خونی، میکروفلور روده و ایمنی همورال جوجه های گوشتی انجام گردید. 320 جوجه یک روزه ی نر و ماده سویه ی کاب 500 در قالب یک طرح آماری کاملاً تصادفی بین 4 تیمار توزیع گردیدند. هر تیمار دارای 4 تکرار و در هر تکرار 20 قطعه جوجه قرار گرفت. جیره های آزمایشی بر پایه ی ذرت ـ سویا، بر اساس nrc (1994)و به کمک نرم افزار uffda، برای دوره های آغازین (1-21 روزگی) و رشد و پایانی (22-42 روزگی) تنظیم گردیدند. رزین حب مقل ابتدا آسیاب و سپس بر اساس تیمارها به میزان لازم در روغن مایع حل گردید و از سن 7 روزگی تا پایان دوره به جیره ها اضافه گردید. جیره های آزمایشی شامل: 1( جیره شاهد (بدون حب مقل)، 2( جیره شاهد داریppm 200 حب مقل، 3) جیره شاهد دارایppm 400 حب مقل، 4) جیره شاهد دارایppm 600 حب مقل بودند. داده های به دست آمده بر پایه ی طرح آماری کاملاً تصادفی با نرم افزار sas 9.1 آنالیز و میانگین ها با آزمون چند دامنه ای دانکن مقایسه شدند. نتایج این آزمایش نشان داد که تیمارهای مصرف کننده ی حب مقل دارای رشد وزنی بیشتری بودند، هرچند که این میزان فقط در 21 تا 42 روزگی معنی دار گردید (05/0p<). این تیمارها همچنین مصرف خوراک بیشتری داشتند (05/0p<) و در دوره 21 تا 42 روزگی ضریب تبدیل غذایی تیمارهای 200 و 600 پی پی ام حب مقل کاهش معنی داری نسبت به گروه شاهد داشتند (05/0p<). در پی استفاده از حب مقل کاهش تری گلیسرید، vldl و ldlدر 21 روزگی و افزایش hdl در 42 روزگی مشاهده گردید (05/0p<). نسبت چربی حفره بطنی به وزن زنده در اثر اعمال تیمار حب مقل با گروه شاهد تفاوت معنی داری نداشت. میزان باکتری های لاکتوباسیلوس انتهای دستگاه گوارش به طور معنی داری افزایش یافت (05/0p<)، اما شمار باکتری های اشرشیاکولی در تیمارهای مصرف کننده ی حب مقل نسبت به گروه شاهد از نظر آماری معنی دار نگردید. در بررسی تیتر پادتن علیه srbc افزایش معنی داری در ایمنوگلوبولین های تام و y دیده شد (05/0p<)، اما اثر تیمار بر میزان ایمنوگلوبولین m معنی دار نشد. نسبت بورس فابریسیوس به وزن زنده در تیمارها با مصرف حب مقل به طور معنی داری افزایش یافت (05/0p<)، اما وزن طحال در تیمارها تفاوت معنی داری نداشت. اثر تیمارها بر میزان t3 معنی دار بود (05/0p<) و باعث افزایش میزان این هورمون گردید. اما تیمارها بر میزان t4 تأثیر معنی داری نداشتند .